🍁🍂 Inmiddels is de herfst ingetreden.🍄

Hallo allemaal,

Het drukke seizoen zit er voor ons op. Wij zijn ontzettend blij met iedereen die ons het afgelopen seizoen hebben bezocht.
 "oude" trouwe gasten, wij vinden het geweldig dat jullie dit jaar weer zijn geweest!
Daarnaast hebben wij ook vele nieuwelingen mogen begroeten.
Wij hebben er van genoten, een grand merci voor iedereen!!!

De komende tijd staat voor ons in het teken van, jawel, klussen. In het voorjaar hebben wij wat grote projecten aan kunnen pakken, maar wij zijn nog lang niet klaar.
De grote schuur benedenverdieping  is aan de beurt. Ik kom hier vast nog eens op terug.


Begin deze maand hebben wij van een heerlijke vakantie genoten en nu zijn wij min of meer weer in ons gewone ritme beland.
Elke dag begin ik met een wandeling, vaak in de mist, maar in de loop van de dag komt de zon nog door. De bladeren van de bomen zijn mooi gekleurd, al ligt er ook al veel op de grond, paddenstoelen, overvliegende kraanvogels op weg naar het zuiden om te overwinteren. De herfst nu op zijn mooist.

                                   

paddenstoelen schieten als, êh, paddenstoelen uit de grond

                                   

Ik wens iedereen een fijne dag, geniet van het mooie weer !

liefs uit Quincerot

🙊media stilte

Onbedoeld is er een lange periode geen bericht geplaatst. Wij zijn superdruk geweest met klussen, verbouwen, veranderen.
6 weken lang zijn er vrienden bij ons geweest om ons te helpen met alle werkzaamheden. Aan het eind van een lange zware dag gezellig met elkaar eten, daarna was er weinig ruimte voor de sociale media.
Tijdens alle werkzaamheden hadden wij ook gasten in ons gastenhuis, dat ging gelukkig ook allemaal door. Voor ons elke dag goed overleggen wat er gedaan moest worden en de zeer luidruchtige klussen konden wij uitvoeren zonder onze gasten te storen.
Voornamelijk zijn wij aan onze "eigen" kant aan het werk geweest.
Vrees niet, onze vertrouwde stek voor jullie is niet veranderd...... alhoewel?

Eindelijk is onze binnenplaats officieel parkeerplaats af. Wij hebben meerdere bloemperken aangelegd. Het is veel fijner vertoeven tussen de planten dan tussen de auto's. En er is voldoende parkeergelegenheid op 20 meter lopen.

Nog een reden waarom het er geen berichten en/of nieuwsbrieven zijn uitgebracht is de nieuwe wet op de privacy. Jullie hebben vast al vele mails hierover gehad. Een materie waar ik mij door alle bezigheden nog niet goed in heb kunnen verdiepen.

Ik moet nog een privacy verklaring voor de website schrijven en ook voor de nieuwsbrief, dit om te laten zien wat ik met alle gegevens doe.

De enige gegevens die ik nodig heb zijn een voornaam en e-mailadres om de nieuwsbrief te kunnen versturen, ik doe er verder niets mee. Maar ja, dat moet ik dan wel officieel ergens hebben staan.

Ik hoop nu weer in mijn gewone ritme te komen en jullie regelmatig op de hoogte te houden van ons wel en wee.

Zonnige groet uit Quincerot!

3 katten, 1 hond en heel veel dozen

Zaterdag 30 april 2013 20:00.

Een volle aanhanger voor de deur deed mij besluiten om niet op zondagochtend heel vroeg te vertrekken, maar op zaterdagavond. Ik zou toch geen oog dichtdoen en voelde mij goed genoeg om te gaan rijden.

Oudste dochter en vriendlief reden mee. De 3 katten elk in een reismand en onze ouwe lieve lobbes stond al klaar. Autorijden vond ze niks, maar een auto volgepakt betekende een lange rit naar een fijne plaats. Na vele malen verblijf wist zij dat de bestemming een paradijs voor haar was, die rit kon zij wel opbrengen. De terugreis vond zij niets, elke keer was de hond kwijt wanneer wij de auto gepakt hadden om naar Nederland te gaan. Verstoppen was zij goed in. Nu sprong zij weer met vol vertrouwen de auto in, niet wetende dat de bestemming ook haar nieuwe huis zou worden.

De auto was zwaar beladen en de volle aanhanger ook. Dochterlief had een kleine zitplaats op de achterbank, die voor 2/3 was neergeklapt. De katten zaten in hun mandjes naast haar. vriendlief was mijn bijrijder en, indien nodig, chauffeur.

De reis ging voorspoedig, bijna een botsing met een ree gehad. Het laatste gedeelte van de reis is een prachtige route door het glooiende Bourgondische landschap. Al is daar midden in de nacht niets van te zien. Ineens sprong er een ree voor de auto. Een zwaarbeladen auto met zware aanhanger dan tot stilstand brengen valt niet mee. Op een haar na ging alles goed.

Eenmaal aangekomen, het was middenin de nacht, de kattenbak klaargezet, reismandjes open, hond nog een plas doen en daarna naar bed.

nog best wennen

ouwe lobbes is thuis

De volgende dag kwam koekenbakker-tuin-man, toen nog niet in deze functie, met zijn goede vriend-steun en toeverlaat. Een verhuiswagen vol met spullen. Voordat wij vertrokken hadden wij veel uitgezocht. de spullenhulp blij gemaakt met onze halve huisraad en dan nog zoveel dozen met, ja, met wat?? Vol met emotionele waarde denk ik dan, al onze boeken, cd's, kinderboeken,met liefde gekleide beeldjes van de kinderen, tekeningen, lieve briefjes, foto albums. Dat doe je niet zomaar weg. 

Verhuiswagen bijna leeg

De verhuiswagen staat wel scheef hè, dat kwam niet door de ondergrond maar een lekke band. De mannen zijn lang bezig geweest om een kruk te vinden ( tip: kijk bij een vrachtwagentje eens onder de stoel van de bijrijder 😉) 

Het is gelukt en goede vriend-steunverlaat kon na een paar dagen hard werken bij ons, weer terug naar Nederland alwaar hij de verhuiswagen weer zou inleveren.

 

Lief cadeau

Ons afscheid van familie/vrienden was bescheiden, een week voor vertrek met een klein groepje mensen bij ons thuis een gezellig samenzijn. Een gekregen mand met Hollandse waar hebben wij uitgepakt toen wij enigszins gesetteld waren. 

En nu? Alweer 5 jaar met avonturen, verbouwingen, verhalen, lief en leed verder.

Spijt heb ik nooit gehad, al is het niet altijd makkelijk om ver van de kinderen, familie en vrienden te zijn. Dat zijn gelukkig momenten en wat ben ik blij met internet. Mijn lijn naar de mensen die belangrijk voor mij zijn. 

Familie blijf je altijd van elkaar en echte vrienden blijven echte vrienden. De afstand doet er niet toe.

Ik ( wij) ben een bevoorrecht mens dat ik hier woon, en ik ben blij dat wij deze grote stap hebben genomen.

Rest mij niets anders dan jullie fijne paasdagen toe te wensen.

Lfs,

Astrid

De metselaar had zijn dag niet.

In de afgelopen jaren hebben wij al vele werkzaamheden verricht, klaar zijn wij nooit. Omdat wij onze gasten van de rust en ruimte willen laten genieten, gaan wij dit niet onnodig verstoren met breek en boor geluiden.
Vanaf het najaar pakken wij een klus aan. De façade van de grote schuur was al jaren een doorn in mijn (ons) oog.

hier moet nodig wat aan gebeuren

Als eerste moet er een rij stenen worden gemetseld tussen de balk en de muur. Alle voegen uitkrabben en opnieuw vullen.

koekenbakker-tuin-man druk aan het werk

Wij ( of eerlijk gezegd mijn koekenbakker-tuin-man) kunnen veel zelf, maar nu was een vakkracht  wel wenselijk. Onze buurman wist wel iemand die hier goed in is en die hebben wij ingeschakeld. 

Het was weer een echte bouwplaats bij ons. Allerlei apparaten en materiaal over de hele binnenplaats. 

slopen zijn wij goed in

de bouwplaats

Mijn koekenbakker-tuin-man moest voor een paar dagen naar Nederland en ik "mocht" dus alles regelen met de metselaar. Elke ochtend bood ik hem een koffie aan, die hij regelmatig afsloeg. Hij ging gelijk aan het werk. Soms was hij tussendoor even weg, iets halen of gewoon afwezig. 

Wanneer hij materiaal nodig had gaf ik hem geld en hij kwam met materiaal en bon weer terug. Dat verliep allemaal prima.

In verband met de eventuele vorst had koekenbakker-tuin-man de waterkraan buiten afgesloten. Dit is ook de waterkraan naar het "Atelier". Als er cement moest worden gemaakt, sleepte ik met emmers water die de cementmolen ingingen.

Op een ochtend wilde de metselaar wel koffie. Ik ging naar binnen om deze voor hem te maken. Hij wilde de koffie buiten opdrinken, prima. Weer buitengekomen zag en hoorde ik water spuiten. De metselaar had de buitenkraan opengezet en uit de douche/toilet en kraan van de wastafel stroomde het water. Snel ging ik alle kranen dichtdoen en mijn rondje met de hond wandelen.

Na een uurtje was ik weer terug en de metselaar vertelde dat hij nog lang water had horen stromen en de buitenkraan weer af had gesloten.

Wat bleek; het kraantje van de boiler van het Atelier had natuurlijk ook opengestaan. Al het water was blijven lopen. De boiler staat op het dak van het Atelier. De metselaar had het opgemerkt toen daar water vanaf kwam. 

Ik vreesde het ergste in het Atelier. Het water kwam al onder de deur door. Ja, de hele vloer stond blank. Het water was door het plafond gekomen, gelukkig precies in het midden van de kamer en niet op het bed. Dit soort ongemak komt nooit uit, maar zeker niet wanneer ik alleen ben. Ik ben maar gelijk aan de slag gegaan.

dweilen met de kraan.. gelukkig weer dicht

Het eerste wat ik kon vinden waren de hondenhanddoeken, en gelijk met een trekker al het water weggehaald. 

Na een half uur was ik klaar en de schade te overzien. Het plafond moet een keer gewit worden, dat is eigenlijk alles. 

De volgende dagen kon ik weer met emmers water sjouwen. De metselaar ging gestaag verder en je kan duidelijk zien dat hier een ervaren vakman aan het werk is geweest. Wij hebben de kunst afgekeken en ik weet alles over schoffels en voegspijkers. Er zijn nog vele muren te doen. 

muur moet nog drogen

wat een verschil

Er wordt vaak en veel geklaagd over de Franse bouwers, aannemers die niet komen opdagen, loodgieters of timmerman die tijdens een klus gewoon nooit meer komt opdagen. Wij hebben het tot nu toe goed getroffen. Geen onoplosbare problemen of grote narigheid gehad. En ach, de metselaar.... die had gewoon zijn dag niet.

🍅🍆Astrid's Moestuintje🍓🍑🌙

Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik in het Gooi gewoond. Een leuk en ruim jaren 30 huis met een piepkleine tuin, opgesierd met planten in bakken en wat planten in de grond. Echt groene vingers heb ik nooit gehad. Toen wij hier kwamen wonen was de groene ruimte overweldigend, 1 hectare grond inclusief een stukje bos. Onze binnenplaats is vele malen groter dan onze oude tuin.
De eerste zomer had ik bakken gemaakt en wat tomatenplantjes en sla geplant. Het leverde een enkele tomaat op en de sla was doorgeschoten. Bitter.
Nadat ons terrein was afgegraven en de verbouwing van de schuur was begonnen besloot ik boven op het land een groentetuin te beginnen. Er werd een stuk land omgeploegd, afgezet met dikken stenen en klaar om te zaaien. Tomaten, courgettes, bonen en komkommer. De zomer die volgde was erg warm elke dag met gieters water omhoog lopen was zwaar. Met regelmaat zag ik jonge groene blaadjes voorzichtig uit de grond komen, maar na een paar dagen weer weg. Wat deed ik toch fout?
Het antwoord kwam weken later van onze buurman. Hij amuseerde zich kostelijk, hij had al meerdere malen reeën zien eten uit mijn zorgvuldig aangelegde groentetuin. Ik had een Macdo voor het wild gecreëerd. Fastfood restaurant chez Astrid. Daar had dit Gooise meisje natuurlijk helemaal niet bij stilgestaan. Het stukje tuin is overwoekerd en doet nu dienst als extra compost bak.
Mijn verlangen naar eigen geteelde groente bleef.

tuin ligt nog in rust

bakken staan klaar

Om mijzelf veel gesjouw met water te besparen heb ik een stukje tuin direct naast ons huis en onze bron gemaakt. In de grote schuur vonden wij bakken, deze zijn ideaal om te gebruiken. Vorige zomer hebben wij tomaten, komkommers, courgettes, sperziebonen en aardbeien uit eigen tuin gegeten. Op het land staan pruimen en kersenbomen en wij hebben vele bramenstruiken. Menig gast heeft zelfgemaakte jam bij het ontbijt gehad.
Vanwege het succes van afgelopen jaar ga ik het dit jaar nog groter aanpakken. Ik heb extra bakken geplaatst en het voorzaaien is begonnen. Van een lieve vriendin kreeg ik een pakket met verschillende zaadjes toegestuurd en zelf had ik ook al wat aangeschaft. Ook boerenkool, dat kent men hier niet. Ja, de meeste vinden het veevoer, en dat wordt gezegd door mensen die pens als delicatesse beschouwen 😳. Boerenkool wordt een beetje hip onder de bio-boeren, daar ziet men het als superfood à €8,-- de kilo. Ik ga het zelf wel telen.

groente & bloemen

 

Ik tuinier volgens de maanstand, een manier die hier heel gebruikelijk is. Ik heb eens een oude boer gesproken die dat ook deed met het motto" baat het niet dan schaadt het niet". Aan het begin van elk nieuw jaar is er een ruime keuze van maankalenders.

                                 

Er wordt precies in beschreven wanneer je wat en op welke dag kan zaaien of oogsten. 

Vandaag was een goede dag dus het begin is gemaakt. Het is nog te vroeg om buiten te zaaien, alle zaadjes mogen in de knusse warmte van onze woonkamer ontkiemen en groeien.

mijn grote hulp 😉

het begin

Onze kippen en haan scharrelen graag op ons terras, dat is vanaf nu verboden. Ze maken er een rommeltje van en ik ga geen snackbar voor viervoeters en/of tweepoters  aanleggen, die les heb ik wel geleerd. 

wel gezellig

veel meer ruimte om te scharrelen

Het zachte lenteweer lokt uit om in de tuin te werken, er is genoeg te doen.

Ik wens ieder een fijne week, ik ga de bloemetjes buiten zetten !

 

Het leed, dat website maken heet.

De website die ik ooit heb gemaakt, voldoet niet meer. Nadat wij ons Franse vakantiehuis hadden gekocht, is de eerste versie van de website ontstaan onder het mom van" ook leuk om een site te maken van ons vakantiehuis". Op dat moment was er geen sprake van dat wij dit voor zakelijke doeleinden zouden gaan gebruiken.
Nadat wij ons hier in Frankrijk gevestigd hadden en besloten om onze deuren voor gasten te openen, moest ik er een echte site van maken. Mijn huisvrouwenvlijt site had serieuze aanpassingen nodig.
Inmiddels 5 jaar verder is er een ingrijpende vernieuwing nodig. Het programma waar de website in is gemaakt werkt niet goed. Nou, om heel duidelijk te zijn, werkt helemaal niet meer. Ik kan niets meer veranderen, updates lukken niet. Kortom flink balen.
Na een aantal pogingen, die natuurlijk niet lukten, heb ik het besluit genomen om een geheel nieuwe site met een nieuwe naam te maken.
Bij een website programma bouwer een domeinnaam aangevraagd, abonnement genomen zodat de hosting (Het in de lucht brengen van de site) ook werd verzorgd. Een prijzig abonnement waardoor er geen reclame op de site komt te staan, gelukkig met een niet goed-geld terug garantie.
De ellende begon, de wanhoop nabij, slapeloze nachten. Templates,plug-in, widgets, wat moet ik met al die kreten. Contact met de helpdesk was lastig, ik kreeg een mail met incident nummer, maar geen hulp. Mijn incident was in behandeling genomen. Maar ik kwam niets verder. Tijdens mijn verblijf in Nederland de hulp van dochterlief ingeroepen. Wij kwamen iets verder, maar eenmaal thuis liep ik weer vast.
En ik ploeterde maar voort. Elke vorm van afleiding of verstoring werd mijnerzijds niet gewaardeerd.
😖                              😠                                 😧                           😫                                    😬    

Tijdens de afwezigheid van mijn koekenbakker-tuin-man ( emigratiebeurs Nederland) nam ik een rigoureus besluit, weg met dat abonnement, hosting en alle ellende. Ik ga weer overnieuw beginnen. Dankzij een van de vele tutorials op YouTube, heb ik nieuwe host gevonden (voordeliger dan de vorige) en een goede uitleg in een filmpje. Stap voor stap, weliswaar in het Engels maar dat kon ik wel volgen.
Wat een opluchting, en het leek erop dat dit ging werken. Ik moest wel weer een nieuwe domeinnaam  nemen, maar dat mocht mijn pret niet drukken. Ik kreeg er echt plezier in.
Na uren werken had ik een mooie opzet van de Homepage. Het was al laat geworden, de dieren moesten worden verzorgd en mijn eigen eten was er bij ingeschoten. Voor een keer alleen brood mag best.
De volgende dag weer opgewekt achter mijn computer gaan zitten. Waar was nu alles gebleven, het zag er zo mooi uit en nu was alles weg???? Had ik een enorme fout begaan door de laatste uren werk niet goed op te slaan. Wat voelde ik mij dom. Na al weken bezig te zijn vergeet ik het belangrijkste onderdeel. Elke handeling opslaan. Mijn grote steun en toeverlaat op YouTube weer opgezocht en samen met zijn uitleg weer vrolijk verder. Voor het afsluiten, omdat er nu ook eenmaal andere dingen toe doen zijn zorg ik ervoor dat alles goed is opgeslagen.
Er ligt een dik pak sneeuw, heerlijk om buiten te lopen. Na wat noodzakelijke huishoudelijke taken kruip ik weer achter mijn computer.
WAT NU DAN WEER? Ik kan niet meer inloggen in mijn account. De paniek slaat toe, ik snap er niets van. er zit niets anders op dan de helpdesk van de nieuwe host te benaderen. Ik kan een mail sturen of via de chat. Nou dat laatste dus, ik wil contact met iemand die mij onmiddellijk helpt. En dat lukt, via de chat krijg ik het bericht: Hi, I'am Francesco and i'm donna help you. Nadat ik mijn probleem heb neergetikt zegt hij dat wij alles stap voor stap gaan doornemen. Fijn! Ik moet proberen om het adres nog eens in te tikken en kijken of ik mijn code kan invullen. Het lukt niet en ik ben Francesco kwijt, contact verbroken. Dan nog poging. Jawel, nu is Pete mijn steun en toeverlaat. Ik leg mijn verhaal weer uit en weg is Pete. Op een of andere manier klik ik ze weg.
Poging nummer 3, voel je mijn wanhoop? Hi, I'am Raphael and I'm gonna help you. Met Raphael volg ik weer alle stappen, in alle vertrouwen geef ik een code en vraag hem smekend om mijn site off-line te halen. Een redelijk mooie homepage, maar onaf. Rare proefpagina's. het ziet er niet uit, en ik kan er niet meer bij. Met alle geduld kijkt Raphael met mij mee. Volgens hem ligt het aan mijn verbinding, hij kan gewoon in mijn systeem. "Heb ik mijn caches al geleegd" HUH, wat moet ik doen. De  geschiedenis van mijn browser leegmaken. Voordat ik iets ga doen, bedank ik hem, je weet maar nooit, straks ben ik hem weer kwijt. Het lukt zonder Raphael te verliezen, maar het helpt niet.
Hij gaat nog iets voor mij uitzoeken. Ik wacht geduldig. Ondertussen is het donker geworden, de houtkachel is uitgegaan, de kippen moeten op stok en de hond moet uit. Maar ik wil niet weg bij mijn computer. Weer een bericht van Raphael, alle instellingen staan goed, de fout ligt aan mijn internetprovider ( ja, erg traag internet hier) of kan het zo zijn dat ik ingelogd heb op meerdere apparaten. Tja, dat zou best kunnen en weg is Raphael. Ik heb nu 3 helpdeskmedewerkers versleten. Eerst maar alle beesten verzorgen en zelf wat eten. 21:00 uur in de avond.
Morgen maar weer een poging. Op mijn computer, laptop en mobiel alle geschiedenis gewist. Weer het webadres intikken, en jawel, ik ben weer in het systeem en kan weer verder werken. Als allereerste de website uit de lucht halen. Weken heb ik er aan gewerkt, even een uurtje gaat niet, een paar uur per dag heb ik minimaal nodig.Ik heb de site uitgetekend op papier, wat wil ik waar hebben, welke foto's moeten waar. Ondanks mijn enorm foto bestand, vind ik niet de geschikte foto's, maar het moet maar zo. De basis is er. Ik maak een beschikbaarheidskalender, een aanvraagformulier.   De volgende stap is de site in nog 2 talen maken. Hiervoor heb ik ook weer uren filmpjes met uitleg bekeken.
Inmiddels heb ik er veel plezier in gekregen om de site te maken. Er zijn nog wel wat tegenslagen geweest, maar met enige trots lanceer ik onze nieuwe website.

www.fermetteenfrance.com

Mocht er, ondanks mijn eindeloze controles, toch nog iets niet in orde zijn, laat het mij weten.

Er met regelmaat een toevoeging worden geplaatst op de pagina's activiteiten. 

Stuur gerust een mail met op en aanmerkingen.

Fijne week allemaal!

                                                            

Supermarkt

In ons dorp hebben wij geen winkels, de vrouw van de bakker komt 6 keer week langs. Behalve vers stokbrood en croissants kan je ook wat conserven in blik kopen. Altijd handig voor een noodgeval.
Maar voor alle andere levensmiddelen zijn wij genoodzaakt om naar Montbard of Semur te rijden.
Ik trek er altijd ruim de tijd voor uit. Niet omdat je ver moet rijden, maar omdat het inclusief een cursus onthaasten is.
Het betalen per cheque bestaat nog steeds. Vooral de oudere generatie gebruikt nog cheques, de mogelijkheid om te pinnen is er wel, maar nog niet heel populair.
Het is mij regelmatig overkomen dat ik achter een oudere persoon in de rij sta. Alle boodschappen worden moeizaam op de band gelegd. Nadat de  caissière de producten heeft gescand gaan ze in de boodschappentas. Ondertussen wordt er een gezellig praatje gehouden, die ik inmiddels ook goed kan volgen. Wanneer alle boodschappen in de tas zitten en het moment van afrekenen is aangebroken, komt de klant erachter dat haar chequeboekje onder in de tas zit.
Vervolgens worden alle artikelen weer uitgeladen en het cheque boekje komt tevoorschijn. De meeste supermarkten hebben een apparaat waar de cheque door heen wordt gehaald en het bedrag er op gedrukt wordt.
Dan moet de klant het bedrag controleren, de bril moet in de tas worden gezocht. Na het te hebben goedgekeurd vraagt de caissière om een identiteit bewijs. O ja, na veel gerommel in de tas komt er een paspoort of id-kaart tevoorschijn. De transactie is gedaan en alle boodschappen en andere attributen  worden weer zorgvuldig in de tas gepakt. Je bent maar zo een kwartier verder. Bij een  supermarkt in Montbard hebben ze als tijdverdrijf
tv schermen achter de kassa's gehangen. De lokale ondernemers adverteren op dit scherm en er is te zien wat er in de plaatselijke bioscoop wordt vertoond. Zij het zo, dat je in januari kan zien, wat er in december heeft gedraaid.
Ik maak mij er niet meer druk om, het is gewoon zo.

aankondiging film

Waar ik mij wel een beetje druk om maak, is het beleid van de winkel. Hoe ben ik zo klant-onvriendelijk. In december werd de winkel anders ingericht, logisch dat je niet meer kon vinden en af en toe over dozen, boormachines en/of kabels moest stappen. Dat je daar als medewerker ook niet vrolijk van wordt, kan ik best begrip voor opbrengen. Naast de gewone werkzaamheden moesten ze ook alle schappen leeghalen en elders in de winkel weer vullen. Dan staat er een enorme rij bij de kassa en dan moeten de klanten daar geholpen worden. Boodschappen op de band, in de tas, uit de tas, cheques zoeken, je kent het wel 😉
Maar om, net nadat ik mijn boodschappen op de band heb gestald, een bordje kassa gesloten neer te zetten, terwijl dit ook de enige kassa die open is. Nee, daar kan ik ondanks mijn onthaastende zen houding geen begrip voor opbrengen.  Ik probeer deze winkel ook zoveel mogelijk te vermijden, soms moet ik wel omdat bepaalde artikelen niet in een andere supermarkt te verkrijgen zijn. Wat ik tegenwoordig ook doe, is naar een andere filiaal in Semur te rijden. Daar zijn ze wel klantvriendelijk.

Na ruim 6 weken is de winkel klaar met de grote verandering. Ik denk dat wanneer je alles opnieuw indeelt dit ook een verbetering van de winkel moet zijn. Logische indeling bijvoorbeeld. Die heb ik nog niet kunnen ontdekken.
Nu was ik afgelopen week weer in deze supermarkt. Op zoek naar de bio-afdeling en naar een lekkere thee zag ik dit:

Dit verzin je toch niet

Achter de brandslang staan allerlei artikelen. De brandslang zit vast aan een grote paal, je kan er niet bij 😱. Ach, wat kan ik mijn vertrouwde Appie soms missen.


Fijne week en liefs uit een zonnig Quincerot

Sleutels

Soms kan een onderwerp voor een blog ineens veranderen. Dat maakt voor jou als lezer niets uit. Je weet nooit wat er komen gaat.
Vanmorgen vroeg besloot ik om ook vroeg op pad te gaan. Het heeft gevroren en de zon kwam net op. Het goede uur om foto's te maken.
Ik vind het heerlijk om in alle rust en stilte composities te bepalen en allerlei instellingen uit te proberen. Ieder zijn hobby.

Ik nam niet de tijd om te ontbijten, na het verzorgen van de beestenboel ging ik weg. Althans, ik had al mijn spullen gepakt, het echte weggaan ging niet zo snel.
Eerste obstakel: de portieren van de auto waren flink bevroren, na flink sjorren en trekken  lukte het
om deze te openen.
Volgende obstakel : bevroren ruiten, als ik ergens een hekel aan heb is het wel ruiten krabben.
Vooral zo'n naar ijzelachtig laagje, dat is er haast niet af te krijgen.
Ik had de poort geopend en de auto een stukje naar voren gereden. Weer krabben.
Voor mij uitkijkend zag ik de toren van het kasteel gehuld in een mist, dat is een mooi gezicht. Daar eerst maar een foto van maken.
Ai, batterij van de camera leeg. Gelukkig heb ik altijd een reserve, opgeladen batterij in mijn fototas, dus niet zo heel erg. Obstakel 3: ik krijg het klepje van de batterij niet open. Mijn vingers en handen zijn zo koud door het krabben dat ik het met geen mogelijkheid open krijg. Eerst maar even terug naar binnen en een appel halen. Voor onderweg.
Na verscheidene pogingen kreeg ik het klepje open, weer krabben en met voor mij voldoende zicht gaan rijden.
Het eerste stuk is een niet drukke weg, zelden een tegenligger en geeft de motor en kachel de tijd om de auto warm te blazen en de ruiten schoon.

Eerste stop net voorbij het volgende dorp. De zon schijnt prachtig door de bomen.
Mijn plan is naar het stuwmeer bij Semur-en-Auxois te rijden. Via tussendoor weggetjes waar ik nog 2 keer stop om foto's te maken.
Bij het stuwmeer is het prachtig, eigenlijk ben ik al te laat qua zon. Deze staat al stralend aan de blauwe hemel.

Stuwmeer Semur-en-Auxois

wateractiviteiten in de zomer

Ik pak camera, statief , handtas uit de auto en loop de stuwdam op. Een donderend geraas van het water dat naar beneden komt. Ik ondernam nog een poging om dit "live" op onze Facebookpagina te zetten. Dit lukte niet echt, bij het meedraaien, draaide ook de camera op mijn telefoon en ik zag mijn verkleumde snuit.

Ik heb gelukkig de video kunnen annuleren, en een gewone video gemaakt. Mocht iemand vanmorgen toch nog rare beelden hebben gezien. Ja, dat was ik.😥

Verder nog foto's genomen.
Appeltje gegeten, en trek in koffie.

Op weg naar huis nog een tussenstop gemaakt. Op de heenweg had ik ondergestroomd land gezien, mooi om voor het volgende onderwerp Zwart/Wit foto's te maken.

kan niet verder

ook mooi in zwart /wit

Inmiddels had ik behoorlijk trek in koffie en en ontbijt gekregen, dus maar lekker naar huis.
Daar kreeg ik de schrik van mijn leven.......geen sleutels. Hoe kan dat nou? Toen ik de deur afsloot bedacht ik mij dat ik de sleutels in mijn tas moest doen, dan kon ik ze niet verliezen. Mijn hele tas omgekieperd op de buitentafel, geen sleutels. Rond om de auto gekeken, in de auto gekeken de auto naar voren gereden, nergens sleutels .
Mijn koekenbakker-tuin-man gebeld, niet dat hij er iets aan zou kunnen veranderen, maar altijd fijn om je frustraties aan iemand te kunnen uitspreken .
" heb je goed in je tas gekeken " Ja, de hele inhoud ligt buiten op tafel.
"heb je goed in de auto gekeken" Ja, onder de stoelen, vakjes ( wat niet kan, want zaten in tas)
"heb je onder de auto gekeken" Ja, " in de houtstapel naast de deur" Ja, een beetje, ik heb niet een hele houtstapel weggehaald.
Niet in mijn broekzak, jaszak, negens, nergens. Hond Marron is opgehouden met kwispelen, hij ziet mij buiten staan, maar ik kom niet naar binnen, wat doet de baas toch raar. Kon ik maar naar binnen!

Enfin, er zit niets anders op dan de hele route inclusief alle tussenstops terug te rijden. Wie weet.
En dan ergens koffiedrinken en zondigen met een croissant of andere verse lekkernij van de bakker.
Bij het instappen, nog eens onder de stoelen gekeken, gevoeld, behalve een oude lege koffiebeker niets.
Ik vrees dat ik bij het stuwmeer mijn sleutels op de parkeerplaats ben verloren. Daar heb ik namelijk ook mijn handtas uit de auto gepakt.
Nog even naar de plek gelopen waar ik de eerste foto had gemaakt, niets.
Vol goede hoop maar de route opnieuw rijden. De eerste stop van vanmorgen is weer de eerste stop. Mijn koekenbakker-tuin-man belt mij. Vele adviezen en "heb je daar wel gekeken" Ja, ja, en ik ben onderweg om de route nogmaals te rijden.
Auto op dezelfde plek geparkeerd, in het inmiddels ontdooide gras gelopen ( inclusief modder) niets te vinden. Tsja, er zit niets anders op dan verder te rijden.
Ik stap weer in de auto en wat zie ik glinsteren tussen de bijrijders stoel en console? Nee, het zal toch niet. Na veel gepriegel , gepulk, lijk ik iets te voelen. Uiteindelijk kan ik het tussen de puntjes van 2 vingers vastpakken. Yes, het zijn mijn sleutels. Wat een opluchting. Koekenbakker-tuin-man gebeld, "zie je wel, ik dacht al dat ze in de auto lagen" Blij draai ik om en ga naar huis. Hond blij, ik koffie.

zo blij dat ik ze weer heb

Ik heb laatst een lief cadeau van iemand gehad , zat bij de post. er zat ook een prachtig lintje bij. Toen dacht ik, dat ga ik aan mijn sleutelbos hangen, dan vindt je die sneller in je tas. Bij de autosleutel heb ik dat ook.
Het lintje vond ik te mooi, en was bang dat die dan stuk zou gaan in mijn tas. Niet gedaan.
Ik heb nu gelijk een ander lintje aan mijn hanger gehangen. Ondanks dat ik een vaste plaats in mijn tas heb ( nu er uitgevallen) en een vaste plaats in huis, is het mij toch gelukt om de sleutels tijdelijk de verliezen.

Mijn dag en blog zijn anders dan wat ik in gedachte had. Ik ga lekker in de tuin werken. Genieten van de zon en mijn innerlijke rust die tezamen met mijn sleutels weer terug is.

Fijne week!

⛄Koning Winter ⛷🌨

Het is niet mijn bedoeling om als weervrouw jullie op de hoogte te houden van de weercondities hier.
Echter de mooie plaatjes van de sneeuw wil ik jullie niet onthouden.
Het blog van deze week wordt meer een foto blog.
De enkele pogingen van koning winter om toe te slaan resulteerde in een mottige natte sneeuw, die het pad op onze heuvel veranderde in een vies glibberig en modderig pad. Levensgevaarlijk om hier omhoog of omlaag te lopen. Schoenen met goed profiel is een must.

blubberglad

Afgelopen dinsdagavond ging het sneeuwen, dikke vlokken die bleven liggen en als snel veranderde het landschap in een sprookjesachtige sfeer. Prachtig!

Woensdagochtend vertrok koekenbakker-tuin-man naar Nederland. Hij is een uur later dan de bedoeling vertrokken, het eerste stuk naar de autoroute is een slingerende weg door kleine dorpjes. Of de wegen overal goed begaanbaar zijn weet je niet.

De route die ik meestal naar Montbard neem ( Rue Haute) is bij sneeuw en/of vorst niet te rijden. Dan moet ik de andere kant via Saint Rémy nemen. Een klein stukje om, maar meestal goed te rijden.

Rue Haute, onbegaanbaar met de auto

Toen wij hier net kwamen waarschuwde onze buurvrouw ons om in de winter altijd voor 3 dagen eten in huis te hebben. Dat vond ik toen wat overdreven, maar ja, de buurvrouw is op leeftijd en dan begrijp ik dat wel. Nu vond ik dat eigenlijk geen verkeerd idee. Voor de zekerheid maar extra boodschappen in huis gehaald, voor het je-weet-maar -nooit.

In Montbard wat minder sneeuw, het water van de rivier La Brenne stroomt hard en het geluid van het kletterende water is oorverdovend.

Wat een genot om hier te wandelen. Hond Marron heeft nog niet zo vaak sneeuw gezien. Het is leuk om in te spelen, maar ook gek. En wat te doen als de struikjes verstopt zijn onder de sneeuw? Je moet toch ergens je pootje oplichten.

Genoten van de sneeuw en wat nu weer voorbij is. Vannacht heeft het nog gesneeuwd maar sinds vanmorgen neerslag in de vorm van hagel, sneeuw, maar voornamelijk regen. De temperatuur is opgelopen naar waterkoud en bijna alle sneeuw is verdwenen.
De wegen zijn goed begaanbaar, maar ik blijf lekker thuis.
Voor de sportievelingen veel kijkplezier met de Olympische Winterspelen, voor de feestvierders een leuke carnaval, en voor iedereen veel liefs!

Fijne week!

Fête de la Chandeleur 🥞

Afgelopen vrijdag 2 februari was het " Fête de la Chandeleur" In Frankrijk eet men op deze dag pannenkoeken.
De commercie speelt hier goed op in, in de supermarkten zijn de speciale crêpe-koekenpannen, meel en andere ingrediënten in de aanbiedingen.
Wij doen er ook aan mee, een pannenkoek op zijn tijd gaat er wel in. Mijn voorkeur gaat uit naar boekweitpannenkoeken. Mijn koekenbakker-tuin-man bakt overheerlijke boekweitpannenkoeken.

boekweitpannenkoeken

Wij hadden vrijdag een reservering, als welkom had ik alle benodigdheden klaargezet in de gîte. Onze gasten moesten wel zelf bakken 😉

Maar waarom pannenkoeken op deze dag? Jour de la chandeleur  is bij ons bekend als Maria-Lichtmis en wordt 40 dagen na de geboorte van Christus gevierd. Het is een lichtfeest, er worden kaarsen ontstoken en er wordt gevierd dat de dagen langer worden.
Het Keltische lichtfeest heet Imbolc. Dit vangt aan op de vooravond van 1 februari, wordt gewijd aan de lichtgodin Brigit. Het staat in het teken van de vruchtbaarheid van de aarde.

De traditie om pannenkoeken te eten gaat ver terug in de tijd. Een versie die mij ter oren is gekomen, is dat Paus Galasius de pelgrims die in Rome waren aangekomen, pannenkoeken voorschotelde. De goudkleurige pannenkoek wordt ook met de zon geassocieerd, het einde van de winter is in zicht.

Er zijn verschillende uitspraken gebonden aan het Fête de la Chandeleur.

De Nederlandse uitspraak die ik tegen kwam is:

Er is geen vrouwtje nog zo arm, of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm.

A la chandeleur ,le jour croît de deux heures ( met Maria lichtmis duurt de dag al twee uur langer)
Ook nog een leuke uit de Bordelais.
Si le ciel n'est ni clair ni beau, nous aurons plus de vin que d'eau ( Als de lucht niet helder of mooi is, zullen wij meer wijn dan water hebben)

De meeste pannenkoek tradities komen vooral voor in Frankrijk. Wat hier in de Bourgogne traditie is ( en misschien ook wel in andere streken in Frankrijk) is een muntje in je hand houden terwijl je met de andere hand de pannenkoek in de lucht gooit en ondersteboven weer in de pan opvangt.
het liefst een Louis d'Or, een gouden munt ingevoerd door Lodewijk ( Louis) de dertiende. Maar een gewone munt is ook goed. Het zou gunstig zijn voor je financiën . Ik heb mij ook laten vertellen dat je de eerste gebakken pannenkoek boven op de kast moet laten belanden, en hem daar laten liggen. Dit zou nog extra geluk toevoegen in je leven.
Af en toe een stofje in mijn huis maak ik mij niet druk om, maar een jaar een pannenkoek op de kast? Daar laat ik mijn geluk toch maar niet van afhangen. En extra huisdieren heb ik ook geen behoefte aan.

 

Alle wijsheden die ik hierboven heb beschreven heb ik van horen zeggen, uit meerdere franse bronnen, de Nederlandse uitspraak op internet. Dat wil nog niet zeggen dat de betrouwbaarheid 100% is. 
Ik vind het leuk om tradities in de stand te houden of nieuwe tradities/gewoontes te creëren.
Volgend jaar maar weer crêpes op 2 februari, voor de zekerheid zal ik dan een muntje in de hand van mijn pannenkoekenbakker-tuin-man stoppen. 


Fijne week allemaal!

p.s. op mijn "werkblad" zijn alle letters even groot, "online" zit er verschil in. Waarom? Wie het weet mag het zeggen 😕