Een week vakantie

Wat kan er veel veranderen in een week. Nadat vrijdag het gastenhuis helemaal gepoetst en schoon was, zijn wij samen boodschappen gaan doen. Meestal doe ik dat alleen. In de supermarkt kwamen wij een bekende tegen en een praatje volgde. Hem uitgenodigd om op woensdag te komen eten. Het is hier een gewoonte om om 12:00 uur de hoofdmaaltijd te nuttigen, dus uitnodiging voor "midi"

prachtig miniatuur dorp

Op zondag zijn wij naar Flavigny sur Ozerain geweest, een prachtig middeleeuws stadje. De film Chocolat is hier voor een groot gedeelte opgenomen. De beroemde anijsfabriek en winkel is een bezoek waard.
Koekenbakker-tuin-man had op de radio gehoord dat er door het hele dorp kerststalletjes waren en versierd met kerstverlichting.
Leuk om naar toe te gaan. Wij hadden onze overbuurvrouw-vriendin uitgenodigd om mee te gaan. Haar gelijk gevraagd om ook op woensdag te komen eten..

kerststal met een knipoog

25 december hebben wij rustig doorgebracht, mooie wandeling gemaakt met hond Marron, lezen, film gekeken. Heerlijk zo'n dag.
Dinsdag de alledaagse dingen en nog extra hout hakken. Aan het eind van de middag kregen wij nog een reservering voor woensdag. Oeps, ineens drukte.
Op woensdagochtend boodschappen doen, gasten uitzwaaien, bedden verschonen, huis schoonmaken, kachel blijven stoken ( en weer een kruiwagen hout hakken) en ondertussen eten koken en onze eigen gasten ontvangen.
Never a dull moment hier.




Gisteren was er de jaarlijkse filmmiddag in de bioscoop in Montbard. Quincerot heeft een dorpsvereniging, er worden allerlei activiteiten georganiseerd. Zo ook een filmmiddag voor de kinderen. Koekenbakker-tuin-man zit in het bestuur vandaar dat hij meegaat, en ik ook voor de gezelligheid. De buurvouw en twee kinderen uit het dorp rijden met ons mee. Net zo handig.
De bioscoop was aardig gevuld, niet alleen door de inwoners van Quincerot.

                                                  




Een leuke franse kerst-feel-good-film voor jong en oud. Na afloop gaat iedereen naar het dorpshuis en wordt er volgens traditie bubbels geschonken, galette des roi en oesters gegeten.

Galettes des Roi

Vandaag vertrekken onze gasten, dat betekent weer bedden afhalen, verschonen, wassen, strijken, huis schoonmaken. De volgende gasten verwachten wij op 31 december.

Zo zie je maar weer, alles kan ineens anders zijn. De onverwachte gasten zijn cadeautjes, de schoorsteen moet letterlijk en figuurlijk roken 😉

Dit is de laatste blog van dit jaar. Wij wensen iedereen een hele fijne jaarwisseling. Doe voorzichtig met vuurwerk ( dat hebben wij gelukkig niet hier, o zo fijn voor de beestenboel)

Tot volgend jaar !

bubbels uit een plastic beker

🌟De donkere dagen voor kerst 🎄

Al zou het vanaf nu elke dag wat lichter moeten worden, ik vind het nog maar somber en grijs. Elk sprankeltje daglicht probeer ik te vangen. Door zoveel mogelijk buiten te zijn, lukt dat redelijk. Mijn min of meer verplichte wandelingen met hond Marron heeft vele voordelen. Hij raakt energie kwijt en ik doe energie op. En dan blijkt de grauwe somberheid ook best mee te vallen, als je er maar oog voor hebt.

ochtendgloren

Ons verlichte dorpshuis + kerstboom

Vanaf eind november zag ik de dorpjes in de omgeving al langzaam in kerstsfeer veranderen. Kerstbomen vastgebonden aan lantaarnpalen om het dorp een feestelijk cachet te geven. Er worden wat kerstballen en neppakjes ingehangen, voor mij blijven de meeste bomen toch treurbomen. 

Mijn koekenbakker-tuin-man zorgt in ons dorp voor de kerst aankleding. Geen makkelijk opgave, alle decoratieve meuk is aan vervanging toe. Op het plein werd voorheen, op de niet werkende fontein, een lichtslinger "Joyeux Noël" opgehangen. Slechts enkele letters waren verlicht, het meerendeel van de lampjes zijn stuk.

Hij heeft het dit jaar maar achterwege gelaten om deze op te hangen.

Voor de klimmende kerstman op een ladder, die aan de gevel van het dorpshuis werd opgehangen heeft hij dit jaar ook geen moeite gedaan.

De kerstboom bij het dorpshuis en het dorpshuis zelf zijn wel gedecoreerd. Een lange lichtslinger langs de gevel en flitsende gekleurde lampen in de boom. Die er eigenlijk in het donker nog best leuk uit ziet. 

Een paar dorpen verderop wonen mensen die hun huis elk jaar uitbundig versieren, en ook elk jaar een nieuw thema. Zo ook dit jaar, felle wit en rood licht, al zou ik het thema niet kunnen benoemen.

een lichtje in de duisternis 😉

Koekenbakker-tuin-man werkt dit weekend nog op de markt, daarna nemen wij een week vrij. Aan 2de kerstdag doet men hier niet, dus heeft hij op dinsdag een vakantiedag opgenomen. Al is vrij nooit vrij hier. Afgelopen vrijdag kregen wij een reservering, aankomst zaterdag vertrek woensdag. Wij hebben wel een plaatsje in onze herberg. Dat werd weer houthakken, de kachels flink opstoken, het was binnen kouder dan buiten. Maar na een dagje stoken konden wij onze gasten in een heerlijk, warm comfortabel huis ontvangen. 

Er moet nu wel weer elke dag een à twee kruiwagens hout gehakt worden, voor onszelf en onze gasten. De grote schuur is ons volgende project om te renoveren. Volgende week gaan wij met de voorbereidingen beginnen. Dit is een meerjarig project, wanneer er gasten zijn gaan wij geen kabaal/stoffige klussen uitvoeren.

Zo af en toe kom ik wel een kabouter tegen, ze zijn niet erg werkwillend.

Het wonen op vakantie betekent elke dag wel een klusje, avec plaisir!

leuk, maar je hebt er niets aan 😉

Wonen op vakantie

De titel van deze donderdagterugkijk zou een mooie titel voor mijn blog zijn. Dat is het ook even geweest maar er blijkt ook een boek te zijn met deze titel, dus niet netjes om dat dan te gebruiken.

Vandaag kijk ik een paar zomerseizoenen terug. Wij hadden een reservering ontvangen voor 2 volwassenen en 3 kinderen.
Het was een warme dag en onze gasten hadden al aangegeven dat zij vroeg uit Nederland zouden vertrekken, en dus ook vroeg zouden arriveren. Als wij dit tijdig weten is dit geen probleem.
In principe zijn onze gasten vanaf 16:00 uur welkom. Dat geeft ons de gelegenheid om ervoor te zorgen dat alle bedden weer zijn verschoond, de badkamer weer gepoetst, en de overige ruimtes opgeruimd en schoon.
Soms moet ik tussendoor ook nog boodschappen doen en aangezien wij geen winkels in ons dorp hebben, betekent dat toch al gauw dat ik een uur of langer weg ben.
De dichtstbijzijnde supermarkt is op ongeveer 10 km, maar de efficiëntie in de supermarkt, met name bij de kassa's maakt het dat ik vaak langer weg ben dan nodig . Het onderwerp supermarkt komt nog wel aan de beurt.

Terug naar die warme dag in juli. Er stopte een auto en ik zag 3 verhitte kinderkopjes op de achterbank.
Kinderen ( en ook volwassenen) komen met allerlei verwachtingen en, dat kan tegen of mee vallen.
Dit gezelschap was op doorreis naar het zuiden, wij waren de eerste overnachtingsstop.
Een jongetje, ik schat een jaar of 5, keek zijn ogen uit. Vol verbazing keek hij naar het kasteel wat schuin tegenover ons huis staat. Ben ik echt in Frankrijk? vroeg hij aan zijn moeder, die dit gelukkig kon beamen. Een lange reis met 3 jongen kinderen is nog wel eens een opgave.

Wij bieden iedereen bij aankomst wat te drinken aan, dan kunnen wij tevens het een en ander uitleggen. Het jochie bleef maar naar mij kijken en op een gegeven moment kwam zijn vraag:
Ben ik nu echt in Frankrijk, want wij zijn op vakantie. Ja, zei ik, je bent echt in Frankrijk.
Maar hoe kan dat dan dat u ( beleefd manneke) gewoon Nederlands praat, dan ben ik toch in Nederland.
Nee, je bent echt op vakantie in Frankrijk. Maar wij zijn Nederlanders en wij wonen hier.
Je zag hem nadenken en antwoordde vervolgens: "oh, dus u woont op vakantie".
Geweldig zo'n kind.

wonen op vakantie is zo gek nog niet

Jagers

 Over jagers heb ik al eerder geschreven. Jagers als gasten, jagers in het bos. In het weekend blijf ik  uit het bos. Ook al wordt het door middel van borden aangegeven wanneer er gejaagd wordt, het blijft een risico om in het bos rond te lopen. 

Dit zijn niet de enige jagers waar wij mee te maken hebben. Helaas zijn er meerdere kippen verdwenen.  Onze kippen hebben een grote ren op onze heuvel. M. heeft daar veel werk aan gehad om een omheining te maken. Om de kippen tegen vossen te beschermen moet het hek en gaas een stuk de grond in. Met de rotsachtige ondergrond is dat lastig werk. Na een week hard werken was de ren klaar. Langs de bosrand zodat de kippen schaduw hebben. Palen en gaas een halve meter de grond in en het zelf getimmerde nachthok in het midden van de ren.

Wij hebben kippen gehad die over de omheining vlogen en over de heuvel gingen scharrelen. Ik deed het hekje van de ren open, en na verloop van tijd gingen ze weer naar binnen. Hekje dicht, kippen veilig. Ja, dan heb je ook kippen die niet willen komen, zo is kip "Pik" aan haar einde gekomen. In de schemering heeft een vos zijn kans gezien, het enige wat wij nog terug vonden waren haar zwarte veren. Arme Pik.

Maar vossen zijn niet de enige jagers hier. Dan denk je dat de kippen veilig in een ren zitten, komt het gevaar van boven. Roofvogels. Op een brute wijze gaan ze te werk. Details zal ik besparen, maar ze eten alleen wat ingewanden, de rest van de kip laten ze liggen. Niet fijn. Onze oudste dochter heeft dit ook een keer moeten meemaken tijdens onze afwezigheid. Erg naar om een toegetakelde kip op te ruimen.

hier nog met z'n vijven en  Jean Coq

De laatste twee slachtoffers zijn gepakt door een marter. Dat is nog erger want die eet niets van de kip op. Een geval van zinloos geweld, al vind ik geweld altijd zinloos. M vond 2 dode kippen in de ren. De volgende ochtend zag ik een marter doelbewust via de bomen richting kippenhok klimmen. Gelukkig zag hond Marron hem ook en heeft hem luid blaffend weggejaagd.
Het hok is inmiddels op palen geplaatst, de marter had zich naar binnen gewerkt door een gat in de bodem te knagen.

Dan denk je alles wel te hebben gehad, is er de laatste tijd weer een nieuwe jager in de buurt. Een grote reiger. Betrapt op de rots bij onze vijver. De vissen zijn goed zichtbaar nu de waterplanten uitgebloeid zijn. Ik had afgelopen zomer een bloempot geplaatst, zodat zij wat meer bescherming hebben tegen de zon. Het verse zuurstofrijke water uit onze bron is een goed milieu om voort te planten. Dat doen ze ook. Ooit 5 guppies gekocht en nu wel 40 vissen. Tot afgelopen week dus.
De reiger heeft toegeslagen. Nu deze zijn fly-in fast-food adres heeft ontdekt is er nu een net over de vijver gespannen. Volgende week nog wat extra omgekeerde bloempotten in de vijver zetten en hopen dat de schade beperkt blijft.

vijver met net en gelukkig nog vissen.

Dan hebben wij nog onze eigen jagers Brutus en Bertje. Menig muis, mol, loir (relmuis) hebben wij aangeboden gekregen.
Tsja, jagers...

in de winter niet zo actief 

Zomers verlangen

Op deze terugkijkdonderdag kijk ik wat verder terug. Namelijk naar mijn leven in het Midden-Oosten.
Het verlangen naar de zomer komt niet zomaar uit de lucht vallen, sneeuw, hagel en regen maakt de behoefte naar zon en warmte steeds groter.
De periode dat ik in het Midden-Oosten heb gewoond, om heel precies te zijn in Qatar, was een hele bijzondere en prettige tijd.

Het leven daar is totaal niet te vergelijken met het leven hier in de westerse wereld. Een andere religie, cultuur, taal, eten. Een verrijking om daarmee kennis te maken en aan deel te nemen.
Wij woonden in het gedeelte "The Pearl" opgespoten land in de vorm van een parel. Het was nog volop in ontwikkeling. Zoals zo vele gedeeltes van Qatar. De drukke hoofdstad Doha groeide en groeide. De rest van het land is woestijn met wat kleinere plaatsjes. Een grote zandbak.
Ons appartement had een balkon met uitzicht op zee en een gedeelte van de skyline van Doha  Elke ochtend om 6 uur zaten wij daar te ontbijten. In de zon en vaak al ruim 20 graden. In de winter was het wel koeler, zo rond de 20 graden overdag, kijk, daar verlang ik nu ook naar.
Hoe mooi zo het zijn om in de winter in een warm land te vertoeven, mag ook Australië, de Caraïben of een bounty eiland ver weg zijn. Vertrekken in oktober en dan eind maart weer terugkomen.

Op deze waterkoude donderdag kijk ik terug met wat weemoed en een soort van heimwee. Maar ook heel tevreden dat ik dit heb mee kunnen maken. De winterkou en Astrid is niet de beste combinatie, maar ach, de kachel snort en het is behaaglijk warm in huis. Vanuit mijn werkkamer kijk ik over onze eigen heuvel en ons eigen bescheiden stuk bos. Ik zie een roodborstje scharrelen tussen de inmiddels kale takken van de bramenstruiken. Natuur, rust, ruimte, het leven hier is zo gek nog niet.
Al blijft mijn  zomers verlangen.

hier moet je wel een foto van nemen

                                    

The Pearl met vele restaurants aan het water

                   

Overstekend wild

prachtige nieuwe moskee in Katara

Skyline Doha

Ik wens iedereen een fijn weekend en doe vooral voorzichtig met de sneeuw en gladheid.

Dijon

Omdat wij altijd wel allerlei klussen hebben, is het ook fijn om eens een dag vrij te nemen.

Afgelopen vrijdag hebben wij dit gedaan en zijn naar Dijon geweest.

Dijon  is een goed uur rijden en echt de moeite waard om eens heen te bezoeken. 

Onderweg naar Dijon hadden wij diverse sneeuwbuien, hagelbuien en de temperatuur vloog omlaag.

ineens ijzig koud

Op verschillende dagen is er markt in Dijon o.a. op dinsdag en vrijdag. In de grote markthal is het een lust voor het oog om alle producten zo mooi uitgestald te zien.

Buiten deze oude markthal  zijn ook nog vele kramen en ondanks het koude weer was het druk in de stad.
In het café waar wij koffie gingen drinken was het gezellig druk en nog net een tafel voor 2 personen vrij.
In ons dorp is geen commercie, behalve de bakker die 6 keer per week langs rijdt, is er niets. In diverse stadjes in de buurt kunnen wij voor onze dagelijkse boodschappen terecht. Een dag naar de stad is dan ook erg genieten. Wat flaneren door de winkelstraten, en onder andere een bezoek aan de FNAC ( boeken/cd's, dvd's elektronica).

In Dijon zijn vele restaurants en wij hebben er al diverse "getest" voor onze gasten 😉 Wij besloten om te gaan lunchen bij een restaurant dat vrienden ontdekt hebben en ons de tip doorgegeven.
Le Petit Roi De La Lune

Ik had er al een keer gegeten, maar nog nooit met M. Echt een aanrader en goed te bewandelen, het bevindt zich in het historische centrum van Dijon.

Dijon was al helemaal in de kerstsfeer. Op het ' Place de la Libération' tegen over het Palais Des Ducs is een kerstmarkt en elders op de winkelpromenade zijn kerstkraampjes.

                              

Vanwege het feit dat wij onze kippen op tijd op stok willen, bescherming tegen de vossen, en de weersvoorspelling van sneeuw, gaan wij niet al te laat naar huis.

Maar goed ook want inderdaad, sneeuw onderweg. De zon verdwijnt snel achter dikke sneeuwwolken

Voor onze gasten: willen jullie graag deze mooie stad bezoeken tijdens een verblijf bij ons, wij hebben tips en folders. Komt jullie trouwe viervoeter mee, en kan deze niet mee naar de stad? geen probleem, wij passen graag op zodat jullie er een dagje op uit kunnen.

Warme groet vanuit een guur en koud Quincerot.

Throwback Tursday: het roer is om

werk in uitvoering

Soms gebeuren er dingen, of kom je in situaties wat je leven ineens op de kop zet. Het positieve hiervan is, dat je dan goed gaat nadenken. Wat wil ik, kan ik, heb ik.
Een half jaar na de aankoop van ons vakantiehuis werden wij hiermee geconfronteerd. Een periode van denken, overleggen en een beslissing nemen.
Wij gooiden het roer om en besloten om naar frankrijk te emigreren. Een hele beslissing ( overigens nog nooit spijt gehad)
Mijn wens om ooit een huis in Frankrijk te hebben bestond al heel lang, maar verhuizen ? Dat was een diep weggestopte droom waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zou kunnen realiseren.

Si vous voulez que vos rêves se réalisent, ne dormez pas

Een goed jaar nadat wij ons "vakantiehuis" hadden gekocht hebben wij ons hier gevestigd . Omdat wij niet van de lucht kunnen leven moesten wij ervoor zorgen dat er inkomsten zouden komen. Onze Chambre d'Hôtes was geboren. Het woonhuis had flink wat aanpassingen nodig om ons en toekomstige gasten te kunnen herbergen, maar wij hadden ook de keuze om een van de schuren te verbouwen en daar zelf in te gaan wonen. Dit was de beste optie. Zo kunnen wij onze gasten meer privacy en ruimte aanbieden en hebben wij dit ook voor ons zelf.

Het klinkt allemaal heel eenvoudig. Aangezien de oude schuur in de grond stond moest er eerst een halve heuvel worden afgegraven. Op de avond van de eerste werkdag was het erg druk bij ons in de straat. Wij hoorden vele auto's aankomen, stoppen en vervolgens weer doorrijden. Ik geloof dat onze dorpsgenoten die "Hollandais" voor gek hebben verklaard. Ach, geef ze eens ongelijk.

met grof geschut wordt er begonnen

dagenlang aan en afvoer van vrachtwagens met aarde

de eerste openingen in ons nieuwe huis 😱

De winter heeft zijn intrede gedaan

Vrijdagochtend werden wij wakker in een witte wereld. Vooral het uitzicht vanaf de gîte is erg mooi.
Bijna sprookjesachtig. Het kasteel aan de overkant ligt onder een witte deken van sneeuw.

Aangezien wij een reservering hadden en de gîte al een tijdje niet gebruikt was, begonnen wij al vroeg met stoken.
Er zouden 5 personen komen, de eerste auto tussen 18:00 en 19:00 uur, de rest zou later op de avond volgen.
M. is de hele dag bezig geweest met de kachels brandend te houden, hout kloven en zorgen voor een flinke houtvoorraad.


Zoals elke ochtend ging ik eerst met hond Marron lopen, hij vindt het heerlijk om s'morgens hard te rennen over de heuvel. Marron is een kruising Border-Collie/Beauceron. Het hoeden zit in zijn genen,   maar het liefste rent hij achter de vogels aan. De sneeuw weerhoudt hem niet om de vogels bij elkaar te drijven. Of uit elkaar, hoe je het maar wil zien.







M. zit in het bestuur van de dorpsvereniging en er was een vergadering over het eindejaarsfeest. Normaal ga ik niet mee naar vergaderingen, maar nu was ik ook uitgenodigd. Eerst wachten totdat onze gasten komen, M liep net de deur uit en er reed een grote Pick-up voor. Er stapten 2 mannen uit, in camouflagekleding en 2 grote geweren bij zich. Onze gasten bleken jagers te zijn.

Dan liggen er grote geweren in je huis

Er werd al veel bagage uitgeladen, het huis werd goed bevonden. Omdat ik alleen had doorgekregen dat er 5 personen kwamen, was het  tweepersoonsbed in kamer "Les Fleurs" opgemaakt en op de zolder 3 eenpersoonsbedden. Voor de zekerheid gevraagd of het prettig was dat ieder een eigen bed had, 

ik had niet de indruk dat deze stoere mannen bij elkaar in bed wilde slapen. Mijn aanbod om nog een bed op te maken werd op prijs gesteld, dat was ook zo gebeurd. Gisteren waren zij de hele dag aan het jagen, wij hebben de kachels aangemaakt en aangehouden zodat zij na een lange dag in de koude buitenlucht in een aangenaam verwarmd huis konden stappen.  De mannen zijn vanmorgen vroeg vertrokken. 

Zij gingen vandaag weer jagen en daarna weer naar hun huis in Zuid-Frankrijk. In de winterperiode hebben wij niet veel reserveringen. Af en toe mensen ( tot nu toe alleen mannen) die voor hun werk hier in de buurt moeten zijn en dan onze gîte huren. Voor het eerst dat wij nu een groepje jagers hadden. Aardige mannen die wij nauwelijks gezien hebben.

De sneeuw is merendeels verdwenen maar het is nog steeds koud. Terwijl ik dit zit te tikken geeft de thermometer -3 aan. De winter heeft echt zijn intrede gedaan.

Throwback Thursday: Overdracht januari 2012

Na overdenken en onderhandelen zijn wij tot een koop-overkomst gekomen. De dag voor de overdracht en ondertekening arriveerden wij in Quincerot. Wij mochten van de eigenaresse
al de nacht voor de overdracht in het huis slapen.
Ik was met goede vriendin A. met een volgeladen auto gereden, en M. was s'morgens al vertrokken met een afgeladen bus. Hij was er iets eerder en de eigenaresse was er ook al om de sleutels en wat uitleg te geven. In de wijnkelder lagen nog vele flessen wijn, die mochten wij hebben, een leuk cadeau. Na aansluiten van elektra en water als eerste maar de kachels aanmaken. De keuken stond vol met rook, maar geen warmte. Wij besloten maar om ons op de zolderverdieping te installeren, daar zijn elektrische kachels. De volgende ochtend eerst naar de bank om cheques en bankpassen te halen.
Er wordt hier nog steeds met cheques betaald. Onze contactpersoon van de bank vroeg hoe onze nacht was verlopen. Wij het verhaal van de kachel en bijbehorende kou verteld. Of zij een schoorsteenveger wist. Dat wist zij inderdaad wel, en maakte gelijk een afspraak voor ons. De volgende dag zou hij komen.
Direct door naar de notaris, wat een bijzonder gevoel toen de sleutels en het huis nog echt van ons was. M. moest s'middags met de gehuurde bus weer naar Nederland. De volgende dag moest hij voor zijn werk naar het buitenland. Hij had zijn ticket voor de terugreis kunnen veranderen en zou dan landen in Paris, waar A. en ik hem dan zouden ophalen.

eigen gebottelde wijn.

A. en ik hadden genoeg werk in het huis te doen, dat hield ons warm. Gelukkig kwam de schoorsteenveger, na ons aangeboden kopje koffie dacht ik dat hij wel aan het werk zou gaan. Nee, meneer nodigde zichzelf voor nog een kop koffie uit. Enfin, na veel gemopper "catastrofe" en flinke krachttermen ging hij aan de slag. Heel even was ik bang dat hij er niets mee kon. Gelukkig ging hij aan de slag en moesten wij onder toeziend oog de kachel aanmaken. Nou dat konden en kunnen wij wel. Ik kon gelijk mijn eerste cheque uitschrijven, waarbij ik nog tips kreeg hoe dit te doen . ( altijd voor en na het bedrag een - zetten, zodat iemand dit niet kan veranderen)

schoorsteenveger in actie

s'nachts -18, overdag slechts -12

Haast niet voor te stellen dat dit alweer bijna 6 jaar geleden is, er is zoveel gebeurd en veranderd.

Zondagochtend

Op zondagochtend gaat de wekker om 5:15. Behoorlijk vroeg dus, zeker wanneer je bedenkt dat ik nog lang niet hoef op te staan. M. staat elke zondag op de markt in Chablis en gaat vroeg weg.
Ik kan dan niet meer slapen, in de zomer ga ik met de hond wandelen, maar nu is het op dat tijdstip nog donker.
Zodra het licht begint te worden ga ik de kippen verzorgen. De haan laat zich al horen, bij het krieken van de ochtend wil hij naar buiten. Toch is hij erg galant, hij laat de kippen ( op dit moment 3) als eerste naar buiten en loopt daarna trots achter hen aan.

Het heeft vannacht gevroren en er lag een laagje ijs op de waterbak. 

Na het verzorgen van de kippen, waar hond Marron graag bij helpt, zijn wij gaan wandelen. Normaal op doordeweekse dagen loop ik gelijk het dorp uit, de heuvel op en kom ik via een kleine weg wat overgaat in een pad, op de hoogvlakte. Hier kan hij lekker rennen. Aan weerszijden van het pad zijn akkers, alles is geoogst en het grootste gedeelte ligt er omgeploegd bij. Behalve een groot stuk land waar denk ik wintertarwe is gezaaid.

Nu het jachtseizoen is ga ik hier in het weekend niet lopen. Ik hoorde vanmorgen al meneer Patrick uit het volgende dorp langskomen. Achter zijn auto een aanhanger waar zijn jachthond inzit. Deze hoor ik van ver af al vrolijk en enthousiast blaffen in zijn hondenkar. Geen goed idee om in het bos of langs de bosrand te gaan lopen.

Ik loop naar het volgende dorp en maak een rondje door het dorp en dan weer terug. Een half uur langer dan de doordeweekse wandeling, maar nu blijft Marron aan de riem en raakt voldoende energie kwijt.

Het is een mooie wandeling, lekker rustig en meestal kom ik niemand tegen. Vanmorgen een oude meneer uit het volgende dorp, hij maakt dagelijks een wandeling en heeft wel zin in een praatje.

Grappig, altijd hetzelfde gesprek, hoe gaat het, het is mooi/warm/koud weer vandaag. Op mijn vraag hoe het met hem gaat antwoord hij altijd met; zoals het met een oude man gaat. Hij is 90. Vandaag als extra onderwerp het nieuwtje dat de oude eigenaar ( vader van persoon waarvan wij het gekocht hebben) van ons huis vorige week is overleden.

Ik vervolg mijn weg en passeer een paar keer weilanden met koeien en/of schapen. Het dorp verkeert nog in absolute rust.

                                                                       

Bijna thuis kom ik de buurman nog tegen, hij is al een week bezig om zijn wingerd van zijn schuur te snoeien. Nu is hij klaar met deze klus. De ladder kan weer worden opgeruimd. Ik hield af en toe mijn hart vast wanneer ik hem boven op de ladder zag balanceren met een motorzaag in zijn hand. Dikke takken zaagde hij door terwijl hij zich met zijn andere hand aan de ladder vasthield. Toch zeker ruim 2 meter hoog. En dan te bedenken dat de buurman de 80 is gepasseerd.
Al met al een drukke sociale zondagochtend, zeker voor  dit jaargetijde meestal kom ik niemand tegen. Na ruim anderhalf uur was ik weer thuis.

Onder het genot van een kop koffie mijn verhaal geschreven. Mijn dag zal een computerdag worden. Er zijn technische problemen met de website, daar mag en moet ik mij vandaag mee bezig houden. Wordt nog een klus want ik heb er helemaal geen verstand van.

fijne zondag!

Throwback Thursday ; Liefde op het eerste gezicht

Throwback Thursday is een term die ik regelmatig tegenkom op Instagram en andere sociale media.
Om mee te gaan met de tijd en terug te gaan in de tijd wil ik elke week een foto uit het verleden laten zien.
Op 1 oktober 2011 wierpen wij onze eerste blik over de poort. De makelaar had ons hier afgezet en moest nog even de sleutels bij de eigenaresse halen.
M. zei gelijk; nou ik weet het wel....

Ons toekomstige vakantiehuis voldeed aan alle eisen die wij hadden gesteld. Het huis was in goede staat. Er moest wel het een en ander worden aangepast maar geen ingrijpende verbouwingen. Er waren schuren om in en aan te klussen, genoeg ruimte en vooral de rust en stilte sprak ons erg aan.
Tijdens de rondleiding vielen wij van de ene verbazing in de andere, een gewelfde wijnkelder ( die ook vol wijn lag) Een grote schuur inclusief een Citroën 2CV, een oude werkplaats vol materiaal, een kleine schuur inclusief een Citroën 2CV en beide schuren waren vol met meuk.
Daar moet je dan even doorheen kijken.

huisje oude werkplaats is inmiddels kamer l'Atelier

grote schuur

Wij lieten de makelaar weten belangstelling te hebben, maar dat wij hier natuurlijk goed over na wilden denken, onder het genot van een goed glas wijn. Hij zei dan moet je er ook een goede maaltijd bij nemen. Het was al 12:00 uur en lunchtijd. De makelaar verwees ons naar Buffon, een dorpje 5 minuten rijden. Daar hebben wij gegeten bij restaurant Le Marronier, het was er druk en het laatste tafeltje was voor ons. Onder een grote parasol en het genot van een goede maaltijd vergezeld met een heerlijke Chablis droomden wij weg en zagen onze toekomstige vakanties hier wel zitten.

Onvoorstelbaar, maar nu onze woonkamer