Het verlangen naar de zomer komt niet zomaar uit de lucht vallen, sneeuw, hagel en regen maakt de behoefte naar zon en warmte steeds groter.
De periode dat ik in het Midden-Oosten heb gewoond, om heel precies te zijn in Qatar, was een hele bijzondere en prettige tijd.
Het leven daar is totaal niet te vergelijken met het leven hier in de westerse wereld. Een andere religie, cultuur, taal, eten. Een verrijking om daarmee kennis te maken en aan deel te nemen.
Wij woonden in het gedeelte "The Pearl" opgespoten land in de vorm van een parel. Het was nog volop in ontwikkeling. Zoals zo vele gedeeltes van Qatar. De drukke hoofdstad Doha groeide en groeide. De rest van het land is woestijn met wat kleinere plaatsjes. Een grote zandbak.
Ons appartement had een balkon met uitzicht op zee en een gedeelte van de skyline van Doha Elke ochtend om 6 uur zaten wij daar te ontbijten. In de zon en vaak al ruim 20 graden. In de winter was het wel koeler, zo rond de 20 graden overdag, kijk, daar verlang ik nu ook naar.
Hoe mooi zo het zijn om in de winter in een warm land te vertoeven, mag ook Australië, de Caraïben of een bounty eiland ver weg zijn. Vertrekken in oktober en dan eind maart weer terugkomen.
Op deze waterkoude donderdag kijk ik terug met wat weemoed en een soort van heimwee. Maar ook heel tevreden dat ik dit heb mee kunnen maken. De winterkou en Astrid is niet de beste combinatie, maar ach, de kachel snort en het is behaaglijk warm in huis. Vanuit mijn werkkamer kijk ik over onze eigen heuvel en ons eigen bescheiden stuk bos. Ik zie een roodborstje scharrelen tussen de inmiddels kale takken van de bramenstruiken. Natuur, rust, ruimte, het leven hier is zo gek nog niet.
Al blijft mijn zomers verlangen.
 |
| hier moet je wel een foto van nemen |
  |
| The Pearl met vele restaurants aan het water |
 |
| Overstekend wild |
 |
| prachtige nieuwe moskee in Katara |
 |
| Skyline Doha
Ik wens iedereen een fijn weekend en doe vooral voorzichtig met de sneeuw en gladheid.
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten